Leon Hojnacki

urodził się 13 czerwca 1898 r. w Pniewach. Z zawodu był rzeźnikiem. W czasie

pierwszej wojny światowej został zmobilizowany i skierowany na front zachodni. Walczył pod

Verdun, tam został ciężko ranny. Przewieziono go do szpitala w Berlinie, gdzie miał mieć

amputowaną nogę. Przypadkiem opiekował się nim lekarz, prawdopodobnie Żyd, który miał

rodzinę w Pniewach (nazwiskiem Baruch), zaopiekował się rannym i doprowadził do tego, że

zamiast amputacji zastosowano skomplikowany przeszczep. Jako inwalida wojenny Leon

Hojnacki wrócił do domu. Gdy wybuchło powstanie, wstąpił (razem z bratem Władysławem) do

pniewskiego oddziału powstańczego. Walczył na froncie Sieraków-Kolno-Międzychód. Po

zawarciu rozejmu w Trewirze powrócił do domu. Pracował w sklepie rzeźnickim swojej mamy. 26

czerwca 1925 r. wziął ślub z Pelagią z domu Borzych, oboje należeli do Towarzystwa

Gimnastycznego Sokół. Małżonkowie zamieszkali w Rogoźnie, gdzie otworzyli sklep rzeźnicki. W

1927 r. kupili dom w Pniewach przy ulicy Poznańskiej i założyli warsztat i sklep rzeźnicki.

Podczas okupacji Hojnaccy zostali ze swojej nieruchomości wyrzuceni na ulicę przez Niemców.

Na kilka nocy przyjęła ich pod swój dach Niemka Mingowa. Potem liczna rodzina zamieszkała w

pokoju z kuchnią na poddaszu u pani Górnej, Leon Hojnacki pracował wówczas na stacji

benzynowej. Po wojnie wrócili do swojego ograbionego domu. Leon i Pelagia mieli dziesięcioro

dzieci: Romana, Jerzego, Elżbietę, Bogumiła (zmarł we wczesnym dzieciństwie), Barbarę,

Mariana, Zdzisława, Urszulę, Henrykę i Hannę. Po wojnie w 1945 r. zaopiekowali się też czwórką

sierot (ich ojciec został zamordowany w niemieckim obozie koncentracyjnym, a matka umarła):

Janiną, Marią, Ireną i Zofią Raganami.

W latach pięćdziesiątych władze zabrały Hojnackim ich zakład i sklep. Leon pracował w masarni

w Pniewach i dorywczo prywatnie wykonywał swój zawód. Był odznaczony Wielkopolskim

Krzyżem Powstańczym (1966) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972). Zmarł

26 stycznia 1976 r.